Sopraan Tineke Van Ingelgem en pianist Aaron Wajnberg zijn straffe Belgen. Zij zong in de Scala van Milaan, hij speelde in Carnegie Hall. Zij specialiseert zich in 20e-eeuwse muziek, hij is een wereldvermaarde liedbegeleider. Wanneer deze twee toptalenten de handen in mekaar slaan, kàn daar niet anders dan een beklijvend album uit voortkomen: ‘Je ne t’aime pas’.

​

Een rokerig, zwoel salon. Een chaise longue. Een glas whisky - of twee. En hartverscheurende emoties. Dat is de sfeer die Tineke en Aaron op het album ‘Je ne t’aime pas’ oproepen. De  liederen van Kurt Weill, Francis Poulenc en Benjamin Britten getuigen dan ook van een grote muzikale diepgang, verstrengeld met aangrijpende teksten van hun partners in crime Bertolt Brecht, Jean Cocteau en W. H. Auden. 

​

De vrouwen in deze liederen zijn sterk. Eenzaam, aan de kant geschoven, vol vragen en zelfspot - maar sterk. Hun tranen zijn bitterzoet. De muziek balanceert op de grens tussen klassiek en jazz, de luisteraar twijfelt tussen glimlachen en een traan wegpinken. Kippenvel gegarandeerd, zowel bij de uitvoerders als bij het publiek.